Կարդում եմ Հայաստանի Հանրապետության արտգործնախարարության նախաձեռնությամբ ս. թ. դեկտեմբերի 12-13-ը Երևանում կազմակերպվող «Ընդդեմ ցեղասպանության հանցագործության» հինգերորդ գլոբալ ֆորումի հայեցակարգային դրույթները:

«Աշխարհը նորից փոխվում է, ու ինչքան էլ որ փոխվի, միևնույն է այս քարքարոտ հողի վրա մի խելոք, աշխատասեր Ժողովուրդ ապրելու է։ Մեր պարզ խնդիրն ընդամենն այն է, որ այդ ժողովուրդը շարունակի իրեն կոչել հայ, իսկ երկիրը կոչվի Հայաստան»։

Չգիտեմ ինչից է, մենք` հայերս, կարծում ենք, որ աշխարհի կենտրոնն ենք, աշխարհը մեր ցավերով պետք է տառապի։

Թուրքիան Սիրիայում ցույց է տալիս, թե քանի գրոշ արժե իր հետ ունեցած համաձայնագիրը: Սիրիայում տեղի ունեցողն էլ ցույց է տալիս, թե քանի գրոշ արժե Նիկոլ Փաշինյանի «խաղաղության խաչմերուկն» այն դեպքում, երբ ինքը Հայաստանի անվտանգության համակարգը հանում է հայ-ռուսական հարաբերությունների տիրույթից...

Ժողովրդավարությունը, որպես հասկացություն, պետք է բաժանել երկու տիպի` ժողովրդավարությունը (democracy) որպես արժեք և քաղաքակրթական ընտրություն, հաշտության և ներդաշնակ հասարակարգ կառուցելու միջոց, և ժողովրդավարությունը (soft power) որպես գործիք փափուկ միջոցներով քո նպատակները այլ երկրներում և ժողովուրդների մեջ իրագործելու համար։

Կան մարդիկ, որոնք ասում են, որ Հայաստանում շարժումները չեն հաջողվում առաջնորդ չլինելու պատճառով: Կան մարդիկ, որոնք ասում են՝ պատճառը ծրագիր չունենալն է: Ոմանք ասում են՝ ժողովուրդն է անտարբեր, ոմանք էլ ընդդիմությանն են մեղադրում: Ոստիկանական բռնապետություն են դարձրել մեր երկիրը՝ դա են համարում պատճառը շատերը: Կան մարդիկ, որոնք մատնանշում են այս բոլորը միասին, իսկ գուցե ա՞յլ պատճառ կա, գուցե մեր երկրում տեղի ունեցող կարևորագույն հարցերը լուծվում են մեր երկրի սահմաններից դու՞րս:

Դե, ի՜նչ, ձմեռը եկավ։ Սապոգներս հագնեմ, վերարկուն գցեմ ուսերիս, գլխարկս քաշեմ գլխիս ու դուրս գամ դիմավորելու։

Հոգեբուժության ցանկացած պրոֆեսոր ձեզ կապացուցի, որ անգամ խելագարությունը ունի իր սիստեմը:

Նիկոլական սիմվոլիզմի մասին խոսել եմ շատ․ նա, ինչպես բնորոշ է բոլոր թյուրքական նարատիվներ կրողներին, հատուկ տեղ է հատկացնում սիմվոլներով անուղղակի մեսիջներ տալու գործընթացին, ավելին, իր հիմնական թեզերը նախապես տիրաժավորում է տարբեր ալեգորիկ մտքեր ու դարձվածքներ, որոշ դեպքերում նաև գործողություններ ցույց տալով...

Այն, որ Ալմաթայի հռչակագիրը ոչ մի աղերս չունի Արցախյան խնդրի կարգավորման հետ եւ չի կարող դիտարկվել որպես սահմանազատման եւ սահմանագծման հիմք, շատ ենք խոսել, բացատրել, գրել։